сана

I

зат. Жүз мың түменнен (1 милл. адамнан) құралған әскери топ. Әр түмен он мың кісіден қырқылып, он түмен бір с а н а саналатынын еске алсақ, сол тұстың өзінде Ноғайлы елі миллионнан асып түседі екен (І.Есенберлин, Шығ. жин., 9, 315). Алпыс с а н а қолға ие болған жас хан Ұлы жүз әскерінің бетін қайтарысымен, соңынан қуып берді (І.Есенберлин, Жанталас, 297).

II

мод. көне. Байырғы поэзия тілінде жиі қолданылатын, шылау мәнді көмекші сөз. Ай, Едіге, сен енді қайт, с а н а, Қайтып Еділ өт, с а н а. Еңсей биік боз орда Екейіп сәлем бер, с а н а («Едіге» жыры, 119). Тұмарымды ал, с а н а Біздің үйге бар, с а н а. Сағынып жүрген әкеме Тұмарымды беріп қуантып, Жүрекжарды ал, с а н а (Мәшһүр Жүсіп, Шығ. 10, 197).

III

Санасы сәптіреді. жерг. Ақыл-ойынан адасу, есінен айырылу, сандырақтау. С а н а с ы с ә п т і р е п, талықсып жатып, есін әрең-әрең жиғанда анық сезгені - әзір ажалға беріспей, лүплүп соғып жатқан жалғыз жүрек екен (Ә.Нұрпейісов, Соңғы., 396). Әлде тағы да талықсып бара жатты ма, с а н а с ы с ә п т і р е й бастаған осы бір сәтте әлгі ызалы күлкі бұның өзіне де естілген сияқтанды (Бұл да, 417).